Çünkü hiç kimse beni canı gibi sevmedi. Yaşamak gibi önemsemedi. Nefes almak kadar ilgilenmedi. Su kadar benimsemedi. Sevdiler belki ama, sevdiler işte. Kimse ben gidiyorum dediğimde elimi kolumu bağlayıp "Gitmeyeceğine söz verene kadar bırakmam annen evde meraktan ölür sonra annesiz kalırsın biliyorum benden daha çok nefret edersin ama yine yanında yalnız ben kalırım bak sen gitme bence bu kadar acıya katlanamayız" demedi. Kimse ben gittiğimde içip içip kapıma gelip deli gibi ağlayıp "Affedene kadar gitmem rezillik çıkarırım oğlum" demedi. Tamam sonra pişman oldular ama o an yapsalardı affedilirlerdi, sonrası pekte önemli değildi, ben alışıp ağlamayı kestikten sonra onların ne bok yediği pekte ilgilendirmezdi aslında. Hem hepsini geçtim kimse benimle birlikteyken ufacık bir şeyle beni mutlu edip, gülüşlerimle kendini mutlu edicek kadarda sevmedi beni. Sevdiler belki ama, sevdiler iştee.