Duydum, unutmuşsun kara gözlerimi. Unutmuşsun çılgınlar gibi öptüğün
ellerimi ve sarıldığında kafanı dakikalarca gömüp derin derin kokladığın
boynumun kokusunu.
Gördüm, unutmuşsun sen bana bakmayı. Böyle mi
bakardın oysa? Gözlerinle severdin beni. Unutmuşsun sen beni, yoksa
böylemi selamlaşırdık, kucak dolusuyduk. Belli sen değilsin bu,
unutmuşsun sen olmayı, sanki veda öpücüğümde ağlayan adam değilsin.
Ellerimi boynuna dolayıp yüzüne yaklaştığımda burnumu ısırıp canımın
yanışına, mutlulukla hüzünü karıştırıp çıkardığı tebessümde aşkı
saklayan adam değilsin.
Gözlerinin yeşili aynı olmasına rağmen,
yüreğinin sıcaklığı aynı değil. Gülüşün aynı olmasına rağmen, gözlerin
onlara eşdeğer değil. Sen gülerken gözleriyle dünyaları bahşeden adam,
kalbinin derinliklerinde sakladığın sevgimi bana geri ver. Ben bunu
değil; esmer tenini hissettiğimde kalbimi beynimin her hücresinde bin
bir hızda çarptırıp, beni aynı anda delice öldürüp dirilten adamı
sevdim. Şimdi hemen seneler önce aldığını yerine koy ve çek git.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder